Niegramotny walczyk
Kiedym był dzieciną, ledwom sięgał stołu,
powiadali starsi, że mi trzeba szkołów,
że mi trzeba wiedzieć co punkt, a co prosta
i książków, bym kiedyś alfabetą został.
Podrosłem, skminiłem, że gadali bzdury,
co mi z tej nauki, co mi z tej kultury?
Wziełem więc i twarde postawiłem weto:
nie bede, nie bede, żadnym alfabetą!
I wesoły refren:
Niegramotny walczyk, z nauk zdrowy śmiech,
w życiu przecież starczy, by zliczyć do trzech.
Niegramotny walczyk, góra na trzy pas,
po co wiedzieć ile jest dwa razy dwa?
Po co mi litery? No, nie róbcie jajec!
Wszystko wiem o świecie, co mi sie przydaje,
w telewizje patrze, słucham śwagra zdania,
a reszty sie dowiem w niedziele z kazania.
Nie dajmy sie ludzie do reszty zwariować,
mówmy, że z uczenia to sie psuje głowa,
zróbmy tak, by naszo kochano Ojczyzne
nigdy już nie straszył nikt alfabetyzmem.
I jeszcze weselej:
Niegramotny walczyk, z nauk zdrowy śmiech,
w życiu przecież starczy, by zliczyć do trzech.
Niegramotny walczyk niech rozbrzmiewa, bo
wyżej czterech liter skakać nie ma co.