Kto mnie wołał? Lecę, pędzę,
by się zjawić jak najprędzej
tam, gdzie słów mych ktoś pożąda,
bom nie sfinks ja lub Gioconda,
czyli stwora zagadkowa,
co nie puści z ust ni słowa.
Ja tam, nawet nieproszony,
mogę każde pleść androny,
mnie nie wstrzyma żadna uzda…
Dowód? Proszę – oto bruzda,
którą bez udziału głowy,
w sposób czysto dotykowy,
wymacałem i niezwłocznie
ogłosiłem to w Opocznie,
w Gnieźnie, w Łodzi, w Polsce całej,
bowiem taki ze mnie śmiałek!
Przy mnie betką Lis Przechera,
nawet Hartman mnie popiera,
wszystko cudnie uzasadnię,
z przekonaniem, choć nieskładnie,
a jak grozi ktoś odwetem,
walnę go autorytetem,
naukowych argumentów
wagą zgnębię do imentu,
po czym, pełen świętej furii,
zimne zwłoki oddam Kurii.

Ale dość o mych zasługach,
bo to lista bardzo długa,
lepiej przejdźmy już do rzeczy:
czym dziś ludzi mam rozwścieczyć?