Długo się Pies Bobik do tego zabierał,
aż wreszcie na blogu wprowadził gendera,
bo okropnie lubił ten hultaj kudłaty
powodować wielkie dla Polski dramaty.
Niełatwo mu było od razu dać w rurę,
bo przecież zachować musiał procedurę,
więc się najpierw kłaniał, gdy zobaczył kruchtę,
potem do kościoła biegał szybkim truchtem
i dopiero wtedy, gdy wymogi spełnił,
wodze genderyzmu puścił w całej pełni,
znaczy, najpierw Wodza wpędził w damską rolę,
a potem lubieżnie zajął się Andsolem.
Z tym całym Andsolem była taka sprawa,
że był uniseksem, choć się nie przyznawał,
ale po tym poznać było to zboczenie,
że robił pierogi, czy nawet pielmienie,
a że równocześnie z ubioru był panem,
każdy, kto miał rozum, widział, w co jest grane.
Temuż Andsolowi zły Bobik na chama
wmówił, że powinien się nazywać Lama,
a to z tej rzekomo poważnej przyczyny,
że niby w Brazylii pełno tej zwierzyny,
choć wie w Polsce każde bogobojne dziecię,
że Lama to sekta, co siedzi w Tybecie.
Andsol, choć uniseks, bronić się próbował,
lecz gdzież by go Bobik dopuścił do słowa:
co chce Andsol wierzgnąć i kopnąć gendera,
to go pies przebrzydły do muru przypiera,
woła „dalej, Lama“, pcha w genderską stronę
i za kudły trzyma jak Dalil Samsonę.
Chciał Ojciec Derechtor pomóc w tym problemie,
gotów był poruszyć całą płaską Ziemię,
ale Bobik warknął „o, nie, za cholerę!“
i na niego Czarną wypuścił Panterę,
co kły także miała genderowe srodze,
bowiem przerobionym była Wielkim Wodzem,
a jak już Pantera się do dzieła wzięła,
to wiadomo – zaczął się moralny nieład,
nie odróżnił strony przedniej nikt od zadniej
i się rozpanoszył ten gender wszechwładnie.
Płaczą polskie matki i dzieci poczęte,
żałość je ujmuje i nieludzki smętek,
a Bobik się śmieje na lewo i prawo,
bo łzy polskich matek najlepszą mu strawą.
Baczcie więc ojcowie i matki-niebogi,
byście nie wpuścili gendera w swe progi,
a dla dobra Polski strzeżcie się najbaczniej,
Psa, co od gendera jeszcze gorszy znacznie.