Za szafą pająk, za szafą kurz
i ciasno jak cholera,
lecz to jedyne jest miejsce już,
gdzie patos nie dociera.
Wawelskich dzwonów żałobny zgrzyt
nie mąci tam zadumy,
bo pośród moli niewielki zbyt
na narodowe fumy.
Weź prowiant, wodę lub inny płyn,
rodziny fotografie
po czym per pedes, bez kół lub szyn,
się udaj na Zaszafie.
Siedź tam, wpychając stoper do usz*
i nie wydając głosu,
i myśl: no, dobra, ciasno, pył, kurz,
lecz całkiem bez patosu.
*Licentia poetica zgodziła się na tę formę
To nie ja się starzeję, to pejzaż się zmienia,
klematis sięgnął już pierwszego piętra,
rzeka wyprostowała koci grzbiet,
gruba, wyfiokowana sąsiadka z parteru
nie siedzi w oknie, umarła lub wyszła.
Stoję przed bramą, zaglądam do środka
przez kółko wychuchane w mrożnym kwiecie
i widzę siebie na ławce w pociągu,
tłumaczącą niemądrym, nieufnym dorosłym,
że nie my odjeżdżamy, że to świat ucieka.
Pojechał Bobik do Wagadugu,
za ciężką forsę nakupił ługu,
bo w Wagadugu ług jest najlepszy,
tak że podłogę trudno nim spieprzyć.
Wiadra z tym ługiem, trzymając fason,
przewiózł przez całe Burkina Faso,
Mali, w Sahary nie ugrzązł piaskach
i do chałupy bagaż dotaskał.
Lecz gdy tę ciężką targał cholerę,
zgubił po drodze kilka literek
(bo pies ten w każdej życiowej dobie
lubił mieć zapas liter przy sobie).
U mu umknęło prosto do rzeki
i w ujściu Nigru znikło na wieki,
o się omsknęło z miną oziębłą,
a w wypadło i zjadł je wielbłąd.
Ług nie ucierpiał od tych awantur,
bo znał arabski, języki bantu,
francuski, ruski i dialekt z Hesji,
więc się wyługał z każdej opresji.
Bobik, gdy tylko do domu dotarł,
zaraz po pierwsze pogonił kota,
jego kolegów wygryzł za płoty
i raźno zabrał się do roboty.
Natarł podłogę tym, co przytaszczył,
a przy tym szczekał, nie szczędząc paszczy,
o tym, jak świetnie spełnia swą rolę,
aż tu znienacka przyszedł Kontroler.
Gdy ujrzał rzeczy stan, wpadł pod stolik
i jęknął – Bobik, głupiś że boli!
Takiś pojętny, jak chora krowa –
ty nie łgać miałeś, tylko ługować.
Dostrzegłbyś, gdybyś używał główki,
co narobiły ci literówki.
Morał: nie starczy łapami machać,
myśleć to także sprawa niebłaha.
Kiedy myśli się zwierzynie,
tak sobie powtarza:
tempus fugit, a czas płynie,
lecz kto na to zważa?
Jeśli w brzuchu masz już obiad
z solidnym zapasem,
co się ma zajmować głowa
tempusem czy czasem?
A tym bardziej, gdy wyżerki
odczuwasz pokusę,
to nie pora męczyć nerki
czasem lub tempusem.
No i zwłaszcza, gdy podrzemać
zamierzasz z zachwytem,
cóż cię ta obchodzi ściema
z tempusem fugitem?
Więc zwierz żaden nie jest w stanie
chyba mi zaprzeczyć:
nas nie rusza upływanie
niejadalnych rzeczy!
najnowsze komentarze