Blog Bobika

Przepisy straszną są wredotą,
dobrego nie mam o nich zdania,
bo one żyją tylko po to,
by przyjemności mi zabraniać.

Tu nie wejdź, tam nie podnoś nogi,
od mięsa ćwierci precz z łapami,
na sofie snem nie zaśnij błogim –
to granda, mówiąc między nami!

To sytuacja dość kijowa,
czyli do de (uczciwszy uszy),
gdy ciągle trzeba kombinować,
jaki znów przepis się naruszy.

Spacery robią się torturą,
bo gdzie się stąpnie, wszędzie zakaz,
niebo nad głową zwisa buro
i chce się tylko siąść i płakać.

Więc bym wyjść z domu się odważył,
rzeczywistości mógł się nie bać,
to taki przepis mi się marzy,
że wszystko ma być tak, jak trzeba.

Lecz… Szczerze? Małą mam nadzieję,
że z taką wyjdzie ktoś ustawą,
bo psu wiatr zawsze w oczy wieje,
czy patrzy w lewo, czy też w prawo.

Ale nie wiecznie przepis żywy
i ta radosna myśl mnie krzepi,
bo z psiej, przyziemnej perspektywy
dobry jest tylko martwy przepis.

Etcaetera z lodem,
etcaetera z miodem,
etcaetera z sodą,
etcaetera z wodą,
etcaetera z winem,
z hamulcowym płynem,
z flakiem i z olejem,
z do papieru klejem,
z narodową nutą,
z nie za wielką smutą,
z przytupem, z mazurkiem,
z rewellersów chórkiem,
z góralskim krzesanym,
z mówieniem do ściany,
z korowodem dziadów,
z tuzinem przysiadów,
z szablą i z chorągwią,
z gorzkich żalów stągwią,
z marną wypociną,
z co-przyniesie-śliną…
E tam, do cholery –
dość tej etcaetery!

Gwiazdka kłania się z prawa, a choinka z lewa,
głosem prawie że ludzkim pies kolędę śpiewa,
siano wyszło z paśnika i pcha się na stoły –
pora chyba już wszystkim życzyć Świąt Wesołych.

Choćby zrażała nieco mnie
na filiżance szczerba,
jedna herbata jednak jest
lepsza, niż zero herbat.

I choćby mnie przyrównał ktoś
do starej, brudnej szmaty,
od zera lepsze (służbo, wnoś!)
pół albo ćwierć herbaty.

Lecz na tym się nie kończy wic,
nie finał to opery,
bo lepsze niż pół, ćwierć lub nic
herbaty trzy lub cztery.

Więc gdy ktoś zastanowi się,
to znaczy, ruszy głową,
zobaczy wnet, że myśleć źle
jest zerojedynkowo.