Pożegnać się ze sobą, trochę wbrew naturze,
jak kwiat, który się zwija, zamiast odgiąć płatki
na zewnątrz, w stronę pszczół, ciepłej wilgoci,
pożądliwego, żywego języka. Tak trzeba, powiesz sobie,
wreszcie przyszła kolej na ciebie, nic nie mogło
trwać bez ustanku, słowa, grzechot kości,
pospieszne uprzątanie resztek po bankiecie,
niedojedzone ścięgna, zakrzepły majonez,
wejście do matni, z ulgą i wdzięcznością
opiewane przez chóry znużonych komórek.
Raz Sobieski krzyknął: bies ki?
Dziś od rana mam film czeski,
na tym filmie drżące kreski,
migające arabeski,
w sumie – coś na kształt burleski.
Tu się rozległ głos prezeski:
zmień pan kanał. Na Sueski.
Żoli tablo, bą piano
przyjemny matę –
by tak gładko wszystko szło,
jest potrzebny szję.
Bo bez niego – kel orer
mówiąc anpasan*.
Nie podoba się premier
oraz presidan*,
kafe ma paskudny smak,
szarą barwę neż,
nie ma komu szeptać tak:
leż, silteple, leż!
Wniosek z tego płynie ten,
sępl oraz san* dut:
szję potrzebny jest jak tlen
(a dla Hoko mjut)
By był cudny życia tur,
nie komsi komsa,
trzeba choć na kelke żur
wypożyczyć psa.
* niestety, nie mam jak oznaczyć w piśmie właściwych nosówek, bo przeciw nosówce jestem szczepiony.
Ugina się Polska pod brakiem przychówku,
choć tak jej potrzeba dzieciątek jak mrówków.
To wszystko przez Tuska, bo typ ten niegodny
swój nędzny interes za mało ma płodny!
A gdyby w ruch poszedł Prezesa interes,
to płodność sięgałaby po Mont Everest,
bo wszak Prezesowi, jak wieść gminna brzęczy,
ni trochę materiał się jeszcze nie zmęczył.
najnowsze komentarze