Blog Bobika

Bobik nie był ostatnio w najlepszej formie. Dokładniej mówiąc, czuł się jak tubka pasty do zębów w tym stadium, kiedy wyciśnięcie z niej czegokolwiek połączone jest z potem, krwią i łzami w wersji anglosaskiej, a płaczem i zgrzytaniem zębów w rodzimej. Ujmując sprawę jeszcze jaśniej: miał problemy z zawartością i to było widać. Nawet wyjście na spacer, zwykle zbawienne, od kilku dni nie przynosiło żadnych efektów. W odwodzie zostawała jeszcze tylko tajna broń interakcyjno-socjalna w postaci Dobrego Kumpla.
Zgodnie z przewidywaniem rozmowa z Dobrym Kumplem zaczęła się kleić od ręki jak mucha do miodu. A nawet jeszcze lepiej.
– Siadaj, brachu! – ryknął Dobry Kumpel i walnął Bobika w grzbiet aż zadudniło. – Nic się nie zmieniłeś! Widzę, że u ciebie wszystko w najlepszym porządku!
– No tak, mam pewne problemy – przyznał oględnie Bobik, zajmując miejsce przed ustawionym na kominku rzędem pucharów.
– Od razu wiedziałem, że zrobisz karierę – ucieszył się Dobry Kumpel. – No, opowiadaj, opowiadaj!
– Taaaa… chodzi o to, że… jakby tu powiedzieć… tak między nami, to nie jest całkiem dobrze. Dusza, myśli posępne, śmierć Boga, ból istnienia, morza szum i koty chodzą po ogrodzie jak po swoim. A konkretnie to z wyciskaniem kłopoty.
– Zapisz się do klubu sportowego – poradził Dobry Kumpel. – Sekcja ciężarowa. Rwanie, wyciskanie i te numery. Zobaczysz, że po kilku tygodniach będziesz jak nowo narodzony.
– Kiedy ja nie chcę być nowo narodzony! – jęknął Bobik. – Ja chcę być ten sam, tylko w lepszej formie. To znaczy, chciałbym, żeby było tak, jak bywało. Wiesz, kiedyś wyciskanie przychodziło mi jak z bicza strzelił albo jak kawa na ławę. W ogóle nawet nie zauważałem, że wyciskam. Do tego stopnia, że aż czasem zdarzało mi się przecisnąć. A teraz… Szkoda gadać! Cisnę, cisnę i widzę, że tylko sam sobie daję wycisk, a na zewnątrz zero. Nul. Rien de rien.
– Z tym nowym narodzeniem to tylko się tak mówi, znaczy, to taka figura retorsyjna jest – zapewnił pocieszająco Dobry Kumpel. – A klub sportowy to jest naprawdę dobre rozwiązanie. Mogę ci polecić ten, do którego sam chodzę. Fajne chłopaki tam są, w różnych sekcjach. A wiesz, jak to osobowość rozwija? Po jakimś czasie już się nawet nie zastanawiasz, tylko jak cię ktoś zaczepia, to od razu w mordę, i z drugiej strony, i jeszcze dołożyć…
– Ale czy to nie jest zanadto elitarne? – zaniepokoił się Bobik. – W końcu nie każdego na to stać. Rozumiesz, nie chciałbym się wynosić…
– Nikt ci się nie każe wynosić! – obruszył się Dobry Kumpel. – Siedź ile chcesz, nawet przenocować możesz. Zaraz przyniosę pasztetówkę, a może czystej ci nalać?
– Dziękuję, wolałbym czerwone wytrawne, jak już – szepnął nieśmiało Bobik.
W oku Dobrego Kumpla pojawiła się jakaś chłodna, nieprzyjazna iskierka. Wprawdzie pokrętna, meandrami biegnąca, nie do końca jasna, ale jednak na tyle wyraźna, że Bobik zmieszał się, pomachał niepewnie ogonem i zrobił kilka kroków w stronę wyjścia.
– To ja już chyba pójdę – wykrztusił przepraszająco.
– No właśnie, pozdrów wszystkich – powiedział Dobry Kumpel w niezupełnym związku i zaczął polerować stojące na kominku puchary.
Zamykając drzwi Bobik pomyślał z przykrością, że w którymś momencie musiał urazić Dobrego Kumpla jakąś nieprzemyślaną, idiotyczną uwagą. Należało się w końcu domyślić, że Kumpel sam należy do elity.

Dzień dobry. Mam na imię Bobik i jestem nieudacznikiem. Chcę… no, chcę trochę opowiedzieć o sobie i jak doszło do tego, że tutaj trafiłem.
Pierwszą porażkę przeżyłem już we wczesnym dzieciństwie. Namówił mnie do tego kolega, który był już dość zaawansowany w nieudacznictwie i po kolejnej chybionej próbie ściągnięcia z kuchenki garnka z bigosem wmówił mi, że jest to akcja w gruncie rzeczy prosta, przyjemna i zapewniająca wykonawcy uznanie rówieśników. Byłem wystarczająco głupi, żeby go posłuchać i w efekcie doznałem bolesnego stłuczenia kości ogonowej garnkiem, a prawie cały bigos wylądował mi na głowie, skąd nawet nie mogłem go zlizać. Dwóch karnych dni bez spaceru już nawet nie wspomnę.
Niestety, to doświadczenie niczego mnie nie nauczyło. Wręcz przeciwnie, chociaż każde następne usiłowanie zwędzenia czegoś z kuchenki, lodówki lub stołu kończyło się dla mnie nieefektywnie i przykro, nie umiałem powiedzieć sobie dosyć i coraz głębiej brnąłem w bagno nałogu. Przestały mi wystarczać zwykłe niepowodzenia w drobnym podkradaniu, zacząłem wylizywać niebacznie postawione na niskim stoliku talerze i grzebać w koszu na śmieci w poszukiwaniu flaka po pasztetówce, co nieodmiennie kończyło się trzepnięciem ścierką i z naciskiem wypowiadaną uwagą „brzydki pies!”.
Ale i tego było mi mało. Uzależniony już od nieudacznictwa w dziedzinie kulinariów, postanowiłem spróbować również niepowodzeń na niwie towarzyskiej. Z wściekłym ujadaniem rzucałem się na każdego napotkanego psa, bez względu na jego wiek i wzrost. Już wkrótce moje uszy pokryte były bliznami jak rzędami orderów za porażki, a wszystkie okoliczne psy z daleka wydawały na mój widok głuche, dudniące warczenie. Skłamałbym, gdybym powiedział, że mi się to nie podobało. Uważałem te reakcje za objawy podziwu, a może nawet zazdrości wobec mojego odjazdowego sposobu życia.
Może wam się to wyda dziwne lub śmieszne, ale ja naprawdę byłem w tym czasie zadowolony z siebie i uważałem, że nieudacznictwo jest absolutnie cool. Żeby jeszcze podnieść poprzeczkę zacząłem napastować suczki, ale z zasady tylko te, które akurat nie były chętne damsko-męskim zbliżeniom. Nie przeszkadzało mi wcale, że tkwiący na drugim końcu smyczy ludzie już wkrótce nie wychodzili na spacery bez kijów, lasek i paralizatorów elektrycznych. …
Moja rodzina, mimo tych wszystkich ekscesów, nie wyrzekła się mnie i próbowała mi pomóc. Żeby uchronić mnie przed zgubnymi skutkami nieudacznictwa starali się wychodzić ze mną na spacery w nietypowych porach, skracać smycz lub omijać miejsca uczęszczane przez inne psy. Kiedyś nawet, w przypływie desperacji, kupili kolczatkę… Nic nie pomagało. Może dlatego, że stale okłamywałem sam siebie. Na najdrobniejszą sugestię, że jestem nieudacznikiem, w napadzie opętańczej agresji wpijałem zęby w najbliższą łydkę albo rozdzierałem nogawkę najelegantszych spodni dobrze mi życzącego, szczerego rozmówcy.
Moje życie stało się jednym, nieustającym pasmem niepowodzeń. Nie było właściwie dnia, żeby coś mi się udało. Krótko mówiąc, sięgnąłem dna, a i na stukanie od spodu długo nie trzeba było czekać. Pewnego dnia obudziłem się z dojmującą świadomością, że stanąłem na krawędzi i muszę wreszcie podjąć decyzję: albo skończę z niepowodzeniami, albo z życiem.
Wybrałem życie. Powiedziałem sobie twardo: od dziś ani jednej porażki. Każdego dnia od nowa będę wkładał całą siłę woli w to, żeby mi się udawało. Zacznę każdy dzień od sukcesu, a zakończę osiągnięciem na miarę co najmniej Nobla. Nie dopuszczę do tego, żeby nieudacznictwo mnie zniszczyło!
Przez jakiś czas nawet mi się udawało. Opracowałem genialny patent na dopadanie parówek jednym susem, w momencie otwarcia lodówki przez kogoś z rodziny. Stworzyłem znakomitą teorię mijanki dwóch psów bez sięgania do repertuaru akustyczno-dentystycznego. Szczegółowo opisałem i wypraktykowałem metodę rozpowszechniania moich genów ku obopólnemu zadowoleniu. Wszystko było już tak dobrze i wtedy…
Niestety, stare nawyki nie opuszczają nas tak bezpowrotnie. Wystarczyła chwila nieuwagi, drobne niedopatrzenie, lekkomyślnie nieodrzucony zawód miłosny, towarzyski, kulinarny i wszystko zaczęło się od nowa. Najpierw jedna wpadka. Za kilka dni druga. A potem dzień po dniu, tydzień po tygodniu – znowu porażki, porażki, nic tylko porażki.
Nie wiem dokładnie, kiedy zdałem sobie sprawę, że nie poradzę sobie z tym sam. Nie pamiętam też, skąd wziąłem adres tego klubu. Być może ktoś mi powiedział, być może gdzieś to przeczytałem, znalazłem w internecie… Nieważne. Ważne jest to, że stoję tu przed wami, wierząc, że jesteście w stanie mnie zrozumieć, że przeszliście przez to samo, co ja i tak samo jak ja chcielibyście z tym skończyć.
Podobno niektórym z was już się to udało. Zazdroszczę im. To na pewno cudowne uczucie, być nieudacznikiem tylko czasami, przez przypadek, nie dlatego, że się musi…
Że jak? Poważnie? Naprawdę? Nie wolno już nigdy, do końca życia, ani raz pozwolić sobie na nieudacznictwo?
To przepraszam. To ja się jeszcze zastanowię.

Lista psich imion była długa. Bobik przeglądał ją z zainteresowaniem, od czasu do czasu krzywiąc się, albo przeciwnie, wydając aprobujące szczeknięcie. Czas naglił, bo pełniąca już od kilku dni obowiązki domownika blogu suczka nie mogła dłużej pozostawać bezimienna.
To imię było takie ważne nawet nie ze względu na samą suczkę, jej wydawało się to być dosyć obojętne. Ale ludzie… Ludzie są jakoś tak dziwnie skonstruowani, że jeśli kogoś nie nazwą, nie opiszą, nie poumieszczają jego właściwości w odpowiednich szufladkach mózgu, skłonni są do traktowania tego kogoś z obojętnością lub nawet okrucieństwem. Nie wszyscy, wiadomo, ale tych skłonnych jest wystarczająco dużo, żeby mieć powody do obaw.
Z drugiej strony, ludzka skłonność do dobrego traktowania tylko tych z odpowiednimi imionami też przysparzała Bobikowi zmartwień. Dobrze wiedział, że w jednych rejonach świata psy o imieniu Johnny mają wiele większe szanse przeżycia niż psy o imieniu Ali, a w innych dokładnie na odwrót. Nie chciał narażać i tak już straumatyzowanej koleżanki na kolejne nieprzyjemności wskutek obarczenia jej nieodpowiednim zestawem i następstwem fonemów. Sprawę trzeba było naprawdę dobrze przemyśleć.
Centi, Horton, Sokrat, Fado… Nie , to było dla facetów. Mopi, Lacosta, Camorra, Trutka, Daisy, Tequila, Amnezja, Luna, Yoko, Wena, Mila, Brawura, Oda, Kara… O dziwo nikt nie wpadł na pomysł nazwania psicy Zbrodnia, chociaż sądząc po tym zestawie, po ludziach można się było wszystkiego spodziewać. Tośka, Mańka… No, to już było do przyjęcia. Ale na całej, liczącej ponad 10 000 imion liście nie było tego jednego, jedynego, które spasowałoby jak pasztetówka do pyska i czerwone wytrawne do kieliszka.
– Nie ma rady – westchnął Bobik – bez konkursu się nie obejdzie. Ale może to i dobrze? Blog będzie miał na jakiś czas godziwe zajęcie, a ja, zwaliwszy robotę na innych, będę mógł pomyśleć o całkiem innych aspektach obcowania z suczkami. Albo pofilozofować o imionach abstrakcyjnie, bez konieczności natychmiastowego przekuwania myśli w czyn. A w każdym razie uda mi się chociaż raz uciec przed poczuciem osobistej odpowiedzialności za losy świata. Czyż nie jest to warte królestwa, a przynajmniej konia?

Choć się w to może nie chce wierzyć
albo się uzna to za chore,
znacznie jest łatwiej psa uderzyć,
gdy bezimiennym jest on stworem.

Łatwiej go kopnąć, wdeptać w trawę,
zarzucić mu okropne czyny,
jeśli się nie wie o nim nawet,
kiedy obchodzi imieniny.

Bo bez imienia jak bez twarzy,
bez twarzy zaś jak bez istnienia –
pojęciem jest się tylko wrażym,
bez ciała psem z krainy cienia.

Ale już lepiej bez imienia
w niepewne losu tłuc kowadło
niż tegoż losu złym zrządzeniem
dostać to imię, co podpadło.

Z takim imieniem podpadniętym
jesteś jak worek treningowy
i walą w ciebie wszystkie męty,
nie bacząc na twój ból i skowyt.

Bij psa! Zasłużył on na baty!
Po co nazywa się tak wrednie?
Toż to moralny imperatyw,
żeby takiego prać, aż zblednie,

aż się nakryje kopytami,
(nieważne już, czy je posiada),
aż się posoką własną splami…
Huzia na Józia! Dorwać dziada!

Tak… Jak już jakieś imię ma się,
to lepiej z takiej kategorii,
która w słoneczku, na tarasie,
grzeje się w chwale oraz glorii,

wcale nie prosząc się pod obcas,
wcirze nie pchając się w ramiona.
A Bezimienny, Nienasz, Obca…
Nie, to niedobre są imiona.

Bobik męczył się okropnie. Podręcznik logiki wyszczerzał ku niemu kły niezrozumiałych wzorów i warczał groźnie jak niezbyt przyjazny mastyf z niedalekiej ulicy Ockhama. Sięgnął po ów podręcznik, żeby zaimponować Labradorce, ale teraz już wcale nie był pewien, czy ten pomysł należało zaliczyć do trafionych. Prawdę mówiąc, najchętniej zaliczyłby go do trafionych i zatopionych, a potem jak najszybciej zapomnianych.
Nagle, w rozdziale o historii logiki, jego uwagę przykuł obrazek ze starej, wydanej w 1503 roku encyklopedii niemieckiego mnicha Gregora Reischa, zatytułowanej Margarita Philosophica. Nie tylko dlatego, że słowo margarita skierowało jego myśli w bardziej oswojone i kojarzące się z radością życia rejony. Zastanowiła go przede wszystkim treść obrazka. Dwa psy myśliwskie, o rzadko spotykanych imionach Veritas i Falsitas, gonią zająca zwanego Problema. A co robi w tym czasie uzbrojona w miecz sylogizmu Logika? Kroczy sobie po łące, kwiatki wącha, w róg czasem zadmie, porozgląda się, żeby potem przyjść na gotowe, kiedy psy odwaliły już całą robotę. Filozofa Parmenidesa odesłała wprawdzie nie na drzewo, ale do jamy, wystroiła się jak na wesele, wyfryzowała i wydaje się jej, że strasznie jest ważna i wszyscy powinni się jej kłaniać. A przecież tak naprawdę ona sama jest zupełnie bezużyteczna, kiedy nikt jej nie pomaga. Ciekawe, kto by upolował tego Problema, gdyby nie psy!
Jeżeli… to… – westchnął Bobik i po głębszym namyśle uzupełnił – Jeżeli tak się mają sprawy, to lepiej polować na zające, niż wgryzać się w podręcznik logiki. Po czym, olśniony porażającą prawdziwością tego twierdzenia, poderwał się z kanapy i pobiegł w pola, podśpiewując pod nosem:

Na wysokim dębie
siedziały gołębie,
lecz nie będą siedzieć
po lasu wyrębie.

Pływały rzekotki
w stawku popod gruszą,
ale nie popłyną,
jak stawek osuszą.

Wybiorą wyborcy
tego, kto im włazi,
lecz spuszczą po brzytwie,
jak im się narazi.

Logika, logika,
po świecie wciąż bryka
i swoje trzy grosze
tam gdzie może wtyka.

Od przyczyn do skutków,
od rzeczy do słowa,
przy swoim się uprze
i apiać od nowa.

A kto jej nie słucha
lub nie chce dostrzegać,
ten na ogół wcale
nie wie, o co biega.

Lecz najgorzej chyba
ma ten przerąbane,
kto stale wychodzi
z fałszywych przesłanek.