Etcaetera z lodem,
etcaetera z miodem,
etcaetera z sodą,
etcaetera z wodą,
etcaetera z winem,
z hamulcowym płynem,
z flakiem i z olejem,
z do papieru klejem,
z narodową nutą,
z nie za wielką smutą,
z przytupem, z mazurkiem,
z rewellersów chórkiem,
z góralskim krzesanym,
z mówieniem do ściany,
z korowodem dziadów,
z tuzinem przysiadów,
z szablą i z chorągwią,
z gorzkich żalów stągwią,
z marną wypociną,
z co-przyniesie-śliną…
E tam, do cholery –
dość tej etcaetery!

Gwiazdka kłania się z prawa, a choinka z lewa,
głosem prawie że ludzkim pies kolędę śpiewa,
siano wyszło z paśnika i pcha się na stoły –
pora chyba już wszystkim życzyć Świąt Wesołych.

Choćby zrażała nieco mnie
na filiżance szczerba,
jedna herbata jednak jest
lepsza, niż zero herbat.

I choćby mnie przyrównał ktoś
do starej, brudnej szmaty,
od zera lepsze (służbo, wnoś!)
pół albo ćwierć herbaty.

Lecz na tym się nie kończy wic,
nie finał to opery,
bo lepsze niż pół, ćwierć lub nic
herbaty trzy lub cztery.

Więc gdy ktoś zastanowi się,
to znaczy, ruszy głową,
zobaczy wnet, że myśleć źle
jest zerojedynkowo.

W łóżkach pacjenci leżą z zasady,
szczególnie zaś w takich razach,
gdy w domu zdrowieć nie dają rady,
bo ich dorwała zaraza.

Broni się przed tym zwierz Alpuhary,
Bobikiem zwan od wiek wieka,
codziennie bryka gdzieś na wagary,
kiedy odwróci się lekarz.

Nie da się w lewo, to zwieje w prawo,
kudłaty rycerz bez skazy,
choć pielęgniarki z wielką strzykawą
gonią go, wrzeszcząc wyrazy.

Już dopędzają go białe roty,
już siedzą mu na ogonie,
lecz pies tu znany wprowadził motyw:
uciekł i zmylił pogonie.

Tak to czasami wieszczów znajomość
całkiem praktyczny ma wymiar –
można odwiedzić swą nieruchomość,
w swym się fotelu przekimać.

I chociaż powrót szybki – o rany! –
już nakazują zegary,
jednak się trochę czuje wygrany
pies Bobik, zwierz Alpuhary.